دینو بوتزاتی. پیش از هرچیز، توجه من و توی خواننده به بیابانی بی‌کران، بیابانی که انتها ندارد، صحرایی که چشم در آن دو دو می‌زند و هراس همچون سرابی از افق‌اش بالامی آید جلب میشود. گمانم بیش ازاین برای تشویق به خواندن چنین رمانی لازم نیست چیزی بنویسم.
۲ . شخصی نویسی: «گزارش به خاک یونان»
اثر سترگ نیکوس کازانتزاکیس. نویسنده‌ی «آخرین وسوسه‌ی مسیح» و «مسیح باز مصلوب» در این کتاب گزارشی جاندار و زنده از زیست و تجربیات شخصی خود در قرن بیستم و رخدادهای زندگانی‌اش می‌دهد.
۳ . تاریخ ایران: «اندیشه‌ی ترقی و حکومت قانون»
فریدون آدمیت در این کتاب با نثری روان و فکری عمیق، آنچه به عنوانِ کنشِ فکری در عصر مشروطه پدیدار شد و اصطلاحا «ترقی»اش می‌نامند به بحث وپژوهش گذاشته است.
۴. تاریخ جهان: «تاریخ بی‌خردی»
باربارا تاکمن با دقت چشم به تاریخ دوخته و گویی منبعی از زیر دستان حساسش ناخوانده رد نشده و کتاب را حسن کامشاد با فارسی خوشخوان خود ترجمه کرده. من در عجبم این کتاب مهم چرا تاکنون آنقدر که باید مورد توجه اهل اندیشه قرار نگرفته. ایده‌ی بنیادین «تاریخ بی‌خردی» بر این فرض استوار است که‌گاه انسان‌ها (مخصوصا حکومت گران) با بی‌خردی خود سرنوشت انسانهای دیگر را به مخاطره می‌اندازند. عنوان فرعی کتاب هست «از تروا تا ویتنام» و این اشارت برای اهل تاریخ کافی است!
۵. اندیشه: «فلسفه‌ی کانت»
اشتفان کرنر. معرفی این کتاب نه به بهانه‌ی ارجاع به کانت و بازخوانی او، بلکه برای مقدمه‌ی درخشانی است که مترجم (عزت الله فولاوند) بر کتاب افزوده. مقدمه خود یک سوم کتاب را شامل شده است و با این ملاحظه که چه کسانی بر کانت تاثیر گذاشته یا از او تاثیر گرفته‌اند، سیری اجمالی و منسجم از تاریخ فلسفه‌ی جهان به دست می‌دهد. مضاف بر این‌ها، بازخوانی کانت به عنوانِ آزاد اندیشی متآله همیشه جالب و جذاب است.
۶. داستان کوتاه: «آشفته حالان بیداربخت»
غلامحسین ساعدی در این کتاب چند داستانِ خوب دارد. اما به گمان من بهترین داستانِ کوتاه او «بازی تمام شد» نیز در همین کتاب منتشر شده. رئالیسم جادوئی ساعدی در این داستان‌های کوتاه به اعلا‌ترین نقطه رسیده است و در مغزِ داستان و کلمات نفوذ کرده‌اند.
خیلی کتاب هست، خیلی. آدم نمی‌داند چی بگوید و کدام را معرفی کند واقعا…
