بیانیه‌ صد زنِ هنرمند و روشنفکرِ فرانسوی در اعتراض به جنبشِ «من هم»

این پاک‌سازی‌ها گویا حد و مرزی ندارد. پوسترِ برهنه‌ای از اگون شیله [۱۹۱۸ – ۱۸۹۰، نقاش] سانسور می‌شود. با موزه‌ای تماس می‌گیرند که یکی از نقاشی‌های بالتوس [۲۰۰۱ – ۱۹۰۸، نقاش] را بردارند، چون بچه‌بازی را موجّه جلوه می‌دهد. نمی‌توانند میانِ هنرمند و کارِ او تمایزی قائل شوند. به سینماتِکِ فرانسه گفته می‌شود که مرورآثارِ رومن پولانسکی [متولد ۱۹۳۳، فیلم‌ساز] را برگزار نکند؛ همچنین، مرورآثارِ ژان-کلود بریسو [۲۰۱۹ – ۱۹۴۴، فیلم‌ساز]، که از آن نیز جلوگیری می‌شود. دانشگاهی در بابِ «آگراندیسمان»، اثرِ میکل‌آنجلو آنتونیونی [۲۰۰۷ – ۱۹۱۲، فیلم‌ساز]، حکم می‌دهد که فیلمی «زن‌گریز» و «ناپسند» است. در نورِ این تجدیدنظرطلبی حتا جان فورد [۱۹۷۳ – ۱۸۹۴، فیلم‌ساز] («جویندگان») و نیکولا پوسَن [۱۶۶۵ – ۱۵۹۴، نقاش] («تجاوز به زنانِ سابین») نیز در خطرِ حذف اند.

این روزها ویراستاران از برخی از ما می‌خواهند که شخصیت‌های مردی که می‌آفرینیم، وقتی درباره‌ی مسائلِ جنسی و عاشقانه سخن می‌گویند، کم‌تر «سکسیست» و بیش‌تر خویشتن‌دار باشند؛ یا این‌که به گونه‌ای رفتار کنند که «هول و هراسی را که شخصیت‌های زن تجربه کرده‌اند» بیش‌تر آشکار شود! و این موردِ دیگر، که به مضحکه پهلو می‌زند: در سوئد لایحه‌ای ارائه می‌شود که از زوج‌ها می‌خواهد، هر بار، پیش از برقراریِ رابطه‌ی جنسی، رضایتِ صریحِ خود را اعلام کنند! در گامِ بعدی، ما برنامه‌ای در گوشی‌های هوشمندِ خود خواهیم داشت که بزرگ‌سالان، هرگاه می‌خواهند با هم بخوابند، ملزم به استفاده از آن هستند، تا به‌دقت روشن کند که طرفِ مقابل‌شان به کدام عملِ جنسی تمایل دارد و به کدام‌یک نه!

رووِن اوژیان [۲۰۱۷ – ۱۹۴۷]، فیلسوف، از آزادیِ رنجاندن، از آن‌جا که ضرورتی است برای آفرینشِ هنری، دفاع کرده است. بدین سان، ما نیز از آزادیِ «مزاحمت»، از آن رو که آزادیِ جنسی ناگزیر از آن است، دفاع می‌کنیم.