فرهنگ توصیفی مکاتب زبانشناسی تلاشی است برای معرفی مکاتب، نظریه‌پردازان، نظریه‌ها و دیدگاه‌های مختلف در علم زبان شناسی و علوم وابسته.
زبانشناسی علمی است که به مطالعه و بررسی روشمند زبان می‌پردازد. در واقع، زبانشناسی می‌کوشد تا به پرسش‌هایی بنیادین همچون زبان چیست؟ زبان چگونه عمل می‌کند و از چه ساخت‌هایی تشکیل شده‌است؟ انسان‌ها چگونه با یکدیگر ارتباط برقرار می‌کنند؟ زبان آدمی با سامانه ارتباطی دیگر جانوران چه تفاوتی دارد؟ کودک چگونه سخن گفتن می‌آموزد؟ زبان بشر چگونه تکامل یافته‌است؟ زبانها چه قرابتی با یکدیگر دارند؟ ویژگی‌های مشترک زبان‌های جهان کدامند؟ انسان چگونه می‌نویسد و از چه راهی زبان نانوشتاری را واکاوی (تحلیل) می‌کند؟ چرا زبانها دگرگون می‌شوند؟ و … پاسخ گوید.
زبانشناسی به مفهوم جدید آن علمی نسبتاً نوپا ست که قدمتی تقریباً یک صد ساله دارد، اما مطالعات تخصصی درباره زبان به چند قرن پیش از میلاد بازمی‌گردد، یعنی زمانی که پانینی قواعدی برای زبان سانسکریت تدوین کرد.
در زبانشناسی، ابعاد مختلف زبان در قالب حوزه‌های صرف، نحو، آواشناسی، واج‌شناسی، معناشناسی، کاربردشناسی، تحلیل گفتمان، زبانشناسی تاریخی-تطبیقی، رده‌شناسی، زبان و نیز حوزه‌های بینارشته‌ای مانند جامعه‌شناسی زبان، روانشناسی زبان، عصب‌شناسی زبان، زبانشناسی قضایی، زبانشناسی بالینی، زبانشناسی تحلیلی، زبانشناسی آموزشی و زبان و منطق بررسی می‌شوند.
فرهنگ توصیفی مکاتب زبانشناسی نگاشته محمد راسخ مهند با همکاری مجتبی علیزاده صحرایی و راحله ایزدی‌فر در ۴۲۶ صفحه از سوی نشر علمی در سال ۹۳ منتشر شده است.
