شب قبل را تا صبح، به دلهره ی پایان بندی یک کتابِ درخشان گذراندم. صبح سرم را بلند کردم و دیدم هوا روشن شده.
«برج فرازان» باربارا تاکمن با نثری ظریف و ساده، فصل به فصل و قدم به قدم حرکتِ مهیب تاریخ آغازین قرن بیستم را بررسی کرده است و علل حماقت بار و سخیف جنگ جهانی اول را از دل تاریخ بیرون کشیده.
اسف بار و تلخ، توجه به ناسیونالیسم افراطی و کور است و توهم برتری نژادی و قومی که بر برابری و آرمانهای انسانی دیگر آدمی غلبه می کند و بر اساس این کتاب و تجربه های زیستی و متون دیگر می توانم مطمئن باشم ریشه ی بسیاری از خونریزی های بیجا و کشتار ها، فهمِ قبیله ای از ملیت و تعصب تاریخی و نژادی مردمان است.
تاکمن در این کتاب بازیگران تاریخ را آنقدر روشن و داستانی طرح کرده که می توانی از خلال چشم وق زده ی قیصر ویلهلم دوم یا تئودور روزولت، به درونیات آنها پی ببری وتصویر های ذهنی ساخته شده برای خواننده تمام رنگی و جان داراست.
فصل پایانی کتاب که به تلخی” مرگ ژورس” نام گذاری شده، روایتِ تلاشِ روشنفکرانِ عملگرایی همچون “ژان ژورس” فقید است که از جنگ می هراسیدند و از به کام رفتنِ جهان در آنچه ما اکنون به راحتی “جنگ جهانی” می نامیم (و هر از گاه سایه اش باز می گردد و سوم و چهارمش گویا در راه است) گریزان بودند.
«برج فرازان» به قلم عزت الله فولادوند به بهترین نحو ترجمه شده و نشر ماهی منتشرش کرده است.
————–
برج فرازان مدخلی در ویکی پدیا دارد که در آن می توانید درباره محتوا و ساختار کتاب بیشتر بخوانید.
