پیمان هوشمندزاده متولد ۱۳۴۸ تهران است و دانش‌آموخته دانشگاه آزاد اسلامی در رشته عکاسی. در نمایشگاه‌های گروهی و انفرادی متعددی در داخل و خارج از کشور شرکت داشته و عکاسی خبری در چند روزنامه و مقالات عکاسی در مجلات نیز در کارنامه او دیده می‌شود. این عکاس و نویسنده ایرانی چند کتاب نوشته است و در زمینه عکاسی برنده جایزه‌های گوناگون شده است.
تازه ترین کتاب او لذتی که حرفش بود نام دارد (تهران: نشر چشمه، ۱۳۹۴). در پشت جلد این کتاب آمده است: لذتی که حرفش بود مجموعه‌ای است از ناب‌ترین تجربه‌های به‌ظاهر پیش‌پاافتاده و هرروزۀ ما. مجموعه‌ای از بدیهیات، آن‌قدر که کمتر کسی به آنها فکر می‌کند. پیمان هوشمندزاده و منطق روایی ساده و روانش، کولاژوار قطعاتی از مشاهدات هر انسانی را از پیرامونش و خاطراتش کنار هم چیده، جوری که برای خواننده چاره‌ای جز حیرت کردن نمی‌ماند. این تکه‌ها و در کلیت‌شان این مقالات، عریان‌کنندۀ یکی از بارزترین کمبودهای هنر معاصر ماست؛ قدرت دیدن، شناختن و شکافتن ساده‌ترین اتفاقات جاری زندگی و حرف زدن راجع‌به‌شان. گاهی لازم است انگشت عکاس برای فشردن شاتر بلرزد، قلم در دستان نویسنده بلغزد و مخاطب جسارت کندوکاو در جزئی‌ترین رکن اثر پیش رویش را بیابد. این کتاب، به قول نویسنده‌اش، «توضیح واضحات» است.
اولین گفتار این مجموعه با عنوان «طبیعی» اینگونه آغاز شده است: «بالاخره راه افتادیم سمت استودیو. از ساختمانی بیرون آمدیم و وارد ساختمان بزرگ‌تری شدیم. از پله‌‌ها پایین رفتیم و افتادیم توی راهرو باریکی. همین‌طور راهرو به راهرو جلو می‌‌رفتیم. مادرم کنارم بود. یک دست لباس نو تنم کرده بود. هنوز مدرسه نمی‌‌رفتم. سی و هفت یا هشت سال پیش، به گمانم پنج‌ساله بودم. از دو‌تا درِ سنگین رد شدیم و به فضای وسیعی رسیدیم که دکور را چیده بودند، یک دکور رنگارنگ خوشحال. ده دوازده‌تا بازیگر که هر کدام نقش یک حیوانی را بازی میکردند آن وسط می‌‌چرخیدند و با‌هم حرف می‌‌زدند. چندتایی تمرین میکردند. با پارتی‌‌بازی مادرم نقش اصلی را که تنها آدم آن جمع به حساب می‌آمد، داده بودند به من بخت‌برگشته.»
نویسنده در این کتاب کوشیده در مورد برخی واژه‌ها و اتفاقات عادی زندگی مانند «فراموشی» که کمتر به آنها فکر می‌کنیم، خاطرات، قصه‌ها و روایت‌هایی را ارائه کند و از این طریق مواجهه جدیدی از این موضوعات را به خوانندگان ارائه کند. این کتاب دربردارندۀ شش تک‌نگاره است که به یکدیگر مرتبط نیستند، اما وجه مشترک همه آنها استفاده از داستان‌ها و روایت‌ها بر محور «عکس» است.
محور اصلی کتاب عکاسی است و در آن به مباحثی چون فراموشی در عکاسی هم پرداخته شده است. قسمتی از محتوای کتاب هم به تفسیر عکس‌ها اختصاص دارد، ولی هیچ عکسی در این کتاب نخواهیم دید و متن‌ها هستند که حرف می‌زنند. محتوای این مجموعه در قالب روایت‌هایی بیان می‌شود که بعضی وقت‌ها شکل داستانی پیدا می‌کنند و‌گاه نوعی خاطره‌نگاری از اتفاقاتی است که نویسنده در طی سالیان با آنها مواجه بوده است.
فهرست مطالب کتاب:
- طبیعی
- فراموشی
- سکوت
- خیال
- لذت
- تن‌ترسه
مقدمه و بخشی از فصل اول را می توانید به صورت پی.دی.اف از اینجا بردارید.
