این‌روزها دوباره دارند ما را با “Fifty Shades of Grey“خفه می‌کنند. این‌بار نوبت فیلم‌اش است که تبلیغات‌اش همه‌جا را برداشته و سینماها برنامه‌ی ویژه‌ی اولین شب اکران پیش‌بینی کردند که شب ولنتاین خواهد بود. چنان هم جو می‌دهند انگار اگر همان اولین‌شب نروید، چه شاهکار بی‌بدیلی را از دست دادید!
در بساط جو دادن‌ها درباره‌ی این کتاب نازل، خیلی‌ها هم روی این تاکید می‌کردند که کتاب، تابوشکن و در نوع خود اولین است. خیر، نیست. خانم یوکو اوگاوا، نویسنده‌ی خیلی خوب ژاپنی با آن جهان منحصربفرد روابط عاطفی انسانی‌اش و خشونت‌های نامرسوم تنیده درهم، در سال ۱۹۹۶ رمان “Hotel Iris” را نوشت که روایتی اروتیک و خواندنی از رابطه‌‌ی جنسی و عاطفی سادومازوخیستی و پنهان بین مرد مترجم تنهای پنجاه‌وچندساله و دختری هفده ساله در شهری ساحلی در ژاپن است.
راوی داستان، دختر هفده‌ساله است. رمان کوتاه، خوش‌خوان، صریح و با نشانه‌های آشنای جهان تنیده در هراس‌های نابهنگام خانم یوکو اوگاوا است.
زور بی‌دلیلی که زدم تا صد و خورده‌ای صفحه از خروار صفحات کتاب نازل و بندازبفروش ای.ال.جیمز را با آن هم کلیشه‌ی گل‌درشت بخوانم، ساعاتی از عمر است که به بیهودگی هدر رفت و دیگر برنمی‌گردد. در این جهان بی‌انتهای خواندنی‌ها، شنیدنی‌ها و تماشایی‌ها من یکی واقعا توجیهی نمی‌بینم که وقت به Trash literature /journalism/art هدر دهیم. خلاصه می‌خواهید رمان اروتیک خوب در ژانر مربوط بخوانید، رمان خانم اوگاوا را بخوانید.
برای ابراز عشق هم خب منتظر مناسبت و ولنتاین و این لوس‌بازی‌های ویژه برای چاپیدن بیشتر جیب‌تان نمانید.
