دکتر عبدالکریم سروش در گفتگویی بلند و یکساعته با سیامک دهقانپور از صدای آمریکا از مولوی و مثنوی و اشعار و مجالس مولانا گفته است. به نظر سروش همه اشعار مولوی در مجالس سروده شده است و کاتبان آنها را نوشته اند. مولوی به عربی هم سروده است اما به نظر سروش مقام شعر پارسی او را ندارد. دکتر سروش مولوی شاعر و مولوی معلم را توصیف می کند. سروش می گوید مولانا در مقدمه خود به عربی بر مثنوی همه صفات قرآن را برای مثنوی خود به کار برده است. او می گوید مولانا به خاتمه وحی قائل نبوده است. البته هر کس بر او وحی می شود پیامبر نمی شود. اما وحی می شود از جمله بر صوفیان. او می گوید اگر به زنبور وحی می شود چرا به انسان نشود؟ «وحی اش از زنبور کی کمتر بود؟» بعلاوه، او معتقد است که بزرگانی مثل مولانا از فرقه های مذهبی مثل شیعه و سنی برترند و نهنگانی هستند که در این حوض ها نمی گنجند.
یکی دیگر از نکاتی که دکتر سروش در این گفتگو بیان می کند یادکرد از غزلی است که به نظر او بیان دیدار مولانا با شمس است:
| مرده بدم زنده شدم گریه بدم خنده شدم | دولت عشق آمد و من دولت پاینده شدم | |
| دیده سیر است مرا جان دلیر است مرا | زهره شیر است مرا زهره تابنده شدم | |
| گفت که دیوانه نه‌ای لایق این خانه نه‌ای | رفتم و دیوانه شدم سلسله بندنده شدم | |
دکتر سروش در این گفتگو می گوید برنامه ای که او در دهه ۶۰ شمسی در تلویزیون ایران داشت به دستور آقای خمینی قطع شده است چون روحانیون مخالف مولوی به او فشار آورده بودند خاصه از مشهد. او می گوید صوفی بودن و سنی بودن مولوی عامل مهمی بوده است که روحانیون شیعه مشهد با آن مخالفت کنند. سروش می گوید یکی از دلایلی که صوفیان خانقاه درست می کردند این بود که از قدیم آنها را در مسجد راه نمی دادند. به نظر او، مولانا سماع را به اندازه نماز مهم می دانست و این عبادت تازه ای بود که اختراع کرده بود.
این گفتگو را که اولین گفتگوی دکتر سروش با صدای آمریکا ست می توانید در اینجا ببینید و بشنوید:
