از زمان آشنایی‌ام با احمد ابوالفتحی نزدیک به هفت‌سال است که می‌گذرد . شاید در آن زمان دیدن کسی که نقد را دوست داشته و می‌پذیرد برایم تعجب‌آور بود، اما در واقع احمد نمی توانست بدون داشتن این خصیصه امروز تبدیل شود به نویسنده مجموعه داستان پل ها. وجه بارز او گوش دادن دقیق است. احمد شنونده خوبی است، اطرافش را خوب می شنود، خوب می بیند و خوب لمس می کند. آن چه که راوی (اگر بشود چنین نامی بر او نهاد) در پل ها به خواننده ارائه می کند.
ابوالفتحی پا را از سطح روایت فراتر می گذارد و مانند دیگر نویسندگان خلاق امروز مرزهای روایت صرف را در هم می شکند. فاعل گفتمانی احمد سر تا پا احساس و ادراک است و بیش از هر چیز دیگر بر این نکته تاکید می کند که دنیا و یا پدیدار احساس و ادراک جز ساختمان گفتمان است. نکته ای که به محض خواندن داستان‌های احمد به ذهن موشکاف خطور می کند این است که راوی خواننده را وارد رمزگانی می کند که در آن سطح صورت و سطح محتوی به بیان یلمزلفی آن و یا دال و مدلول به بیان سوسوری کلام هر کدام به نشانه پردازی زمان می پردازند. پل ها در عین آنکه اسیر زمان است از آن نیز می گریزد. گره اصلی و دغدغه گفتمانی “پل ها” زمان، فراموشی و گذر بی رحم زمان است.
پل ها دارای ساختاری منسجم و زبانی شسته و رفته است که همواره احمد در امورات روزمره اش نیز از آن بهره می برد. نظام نشانه ای مجموعه داستان “پل ها” دارای در هم تنیدگی های (tension) حسی بسیاری است. منظور از در هم تنیدگی این است که ساختار حسی – ادراکی ناشی از ترس از زمان پیش برنده ی گفتمان پل ها است.
زمان بر دو محور افقی و عمودی سوار است و از کمینه تا بیشینه در نوسان است و در هر کجا که قرار گیرد داستان را وارد مجرای حسی – ادراکی می کند. احمد در حیطه علوم انسانی حرف های زیادی برای گفتن دارد، او مفاهیم مادر در حیطه علوم انسانی را به صورت بینارشته ای و با شیوه ای آکادمیک و استدلالی با هم سنتز می کند و به زبان ادبیات از جامعه شناسی، فلسفه و روان شناسی و علوم سیاسی حرف می زند.
احمد درد جامعه دارد، دغدغه انسان دارد و چه خوش است ایامی که احمد در خلوت خودش قلم به دست بگیرد و “پل ها” را بنویسد. “پل ها” زود رنج است، لطیف است، درست مانند نویسنده اش که درون خود دریایی از حس، لطافت و مهربانی را دارد. به جامعه ادبی کشور، احمد ابوالفتحی و صد البته “پل ها” را تبریک می گویم.
پل ها، احمد ابوالفتحی، نشر چرخ؛ تهران. چاپ اول:۱۳۹۳، ۱۰۹ صفحه. ۱۰۰۰ نسخه، قیمت ۷۲۰۰ تومان
* نمونه از نقدی که به جای سرراست حرف زدن در قید اصطلاحات است. بدون فاعل گفتمانی و بیان یلمزلفی و دال و مدلول سوسوری و نشانه پردازی زمان هم می شود نقد نوشت. نقد حاصل لذت بردن از متن است. یا رنج بردن از آن. همین را باید منتقل کرد و چرایی اش را. – م.ج
