شقیقه بوسیدنی ماه؛ دفتری از شعرهای قاسم هاشمی نژاد

کتابخانه تخصصی ادبیات

بازخرید دیاران گمشده
قاسم هاشمی‌نژاد
مشهد: بوتیمار، ۱۳۹۵، ۳۱۲ صفحه

این دفتر از اشعار زنده‌یاد قاسم هاشمی‌نژاد دربردارندۀ سه کتاب پریخوانی، تکچهره در دو قاب و گواهی عاشق اگر بپذیرند است. بخش آغازین کتاب را می توانید از اینجا دریافت کنید.

قاسم هاشمی‌نژاد متولد ۱۳۱۹، نویسنده، شاعر، منتقد و روزنامه‌نگار مطرح کشورمان بود که در روز ۱۳ فروردین‌ماه سال جاری درگذشت. وی  از دهه ۴۰ در مطبوعات نقد می‌نوشت و در سال ۱۳۵۸ رمان پلیسی خود را که باور بسیاری از بهترین رمان‌های پلیسی ایران است با نام  «فیل در تاریکی» خلق کرد. مجموعه شعرهای قاسم هاشمی‌نژاد چند روز پس از درگذشت این شاعر و نویسنده راهی بازار نشر شده است. قرار بود این کتاب پیش از درگذشت هاشمی‌نژاد به چاپ برسد. هاشمی‌نژاد کتاب‌هایی در حوزه‌های شعر، داستان، ادبیات کودکان، تصحیح و نقد و ترجمه آثار نویسندگان خارجی در کارنامه دارد.

این کتاب سه بخش یا دفتر دارد که دو بخش آن پیش از این به چاپ رسیده‌اند. «پریخوانی»، «گواهی عاشق اگر بپذیرند» به ترتیب در سال‌های ۵۸ و ۷۳ به چاپ رسیده‌اند. در دفتر سوم این کتاب، افزون بر اشعار هاشمی‌نژاد، تعدادی متن منثور نیز درج شده است.

در انتهای کتاب نویسنده و شاعر دربارۀ «گواهی عاشق اگر بپذیرند» می‌گوید: «به پیشنهاد ناشر نام این دفتر شد و ناظر به نیم عبارتست از مقالات شمس تبریزی “… گواهی عاشق نشوند، زیرا که خاصیت عشق آنست که عیب هنر نماید. حبک الشیء یعمی و یصم”. در سال ۵۶ شکل گرفت؛ اغلب این شعرها در سال‌های اولیۀ شصت نوشته شده‌اند.»

یکی از اشعار دفتر اول این کتاب «پریخوانی» نام گرفته که شاعر آن را به بهروز منتظمی تقدیم کرده است و در ابتدای آن اینگونه می‌خوانیم:

جوانی تو
نواری از سحاب کاریزی
دور شقیقۀ بوسیدنی ماه
این ماه جنگلی
دستباف
که قهقهۀ آبدار کبک ساعتش را تطهیر می‌کند
وزیدنش بستر خامه‌دوزی تولد و زفاف و نزع
شب‌پره‌یی آردبیخته
خوانا به آواز پر جبرئیل
دمیده از کولاک چشمهایش
پی گلابتون هزار لفظ بودی
در طعم باد
در آبگیرهای ساکتی که
بوی گل‌بهی شرم و سبز پیشکشی می‌پراکنند
خاطرۀ همراه می‌شدی
با مویه‌های اَبشالوم
حریق بیشه‌ها را دامن می‌زدی (ص ۱۰۸)

یکی از اشعار دفتر دوم این کتاب با نام «گوشماهی» نیز اینگونه است:

صدفی
که تو راست
خوانای خلوتِ ساحلی
نسیم درآویخته با موج
دریای لبالب تهی
ساحلی
که دریاجُوست
(و خود، دریا)
مدام با تو می‌سراید
به خلوت
هوهویی که دریا
می‌ریزانَد به ساحلت
به دلت (ص ۱۶۵)

بخش اول این کتاب ۴۵ شعر، بخش دوم ۳۸ شعر دارد و در بخش آخر ۵۳ شعر آمده است.

همرسانی کنید:

مطالب وابسته